برای وبلاگ ها

یکی از طلبه ها را میفرستن لندن تا اونجا به فساد بکشوننش. یک ماه بعد میرن لندن که برش گردانند میبینن همه مردم لندن طلبه شدن.

یه وبلاگ محشره.اینا ها .اینم لینکش. http://haniye711.blogfa.com/ اصلا برو ببینین چی هس.به قالبش توجه نکنی.متن نوشتش خیلی جذابه.مثل این کتابای رمان اولش رو که خوندی تا آخرش رو نخونی پا نمیشی بری و اگه هم رفتی یه جوری میشی. برو این رو هم بخون.متعلقه به هانیه خانوم.توش چیزای زیادی نوشته.از خاطرات گرفته تا ویژگی های یه طلبه.ایشالله که همیشه خوشبخت باشه.در مورد ازدواج با طلبه هم نوشته .

سلام. امروز داشتم تو اینترنت گشت میزدم که به وبلاگ بسیار جالب و با مطلب جالب رسیدم.حیفه .برا همه خوبه برین بخونین.نخونین ضرر کردین .یه داستانه.خیلی جالب و پند آموز و واقعیه .و.بلاگ یه طلبه اس. http://alimohammadi63.parsiblog.com/Posts/168/ ------------------------ شما رو نمیدونم ولی خودم رو احتمال میدم اگه موقعیتی که تو مطلب این وب اومده، برا من پیش می اومد ،طاقت نمیاوردم و نه یک و نه دو بار .بلکه همه 10ساعت اضافه ام رو تو هر روز میرفتم کارش رو میساخت. البته الان با خوندن این مطلب نظرم عوض شدهشما هم برن بخونیدش و ببینین شما اگه هنچین صحنه ای گیرتون میمومد چیکار میکردین و اگه خواستین برام به عنوان نظر بنویسین که همه ببینن.التماستون میکنم بخونین و نظر بدین.اصلیت به من نظر بدین. در پناه حق

حجة الاسلام والمسلمين سيد احمد خاتمي از حجة الاسلام آقاي كريمي كه قبل از نماز جمعه تهران مسئله مي‌گويد، نقل كرد كه: مرحوم آقاي عصار نقل كرد: در زمان مرحوم آيت الله آقاي حاج شيخ عبدالنبي نوري، يكي‌از طلاب نجف به تهران آمد و به درس فقه و اصول و حكمت پرداخت و طلاب با اشتياق زياد به درس او حضور يافتند. شخصي به آقاي شيخ عبدالنبي نوري گفت: اين چرا اين كار را مي‌كند و بايد احترام شما را داشته باشد. مرحوم آقاي نوري فرمود: بايد ببينيم علمي دارد يا نه؟ افرادي را موظف كرد تا در درس حكمت ايشان شركت كنند و وضع علمي او را براي ايشان خبر بدهند، من مأمورشدم در درس حكمت ايشان شركت كنم، من در درس او سؤالي مطرح‌كردم، ايشان فرمود: اسفار را به همراه داري يا نه، از هر كجاي آن‌كه مي‌خواهي باز كن و سؤال كن، من آن را باز كردم و ديدم از بر همه آن را مي‌خواند، گفت: دوباره امتحان كن، باز جاي ديگر را باز كردم ديدم همه اسفار را از بر دارد. از قضيه او سراغ گرفتم، گفت: من در نجف اشرف بودم، بعد از پايان تحصيلات به سراغ من آمدند تا به وطن خود بازگردم، ولي در همان زمان مبتلا به حصبه شدم و حدود چهل روز بي‌هوش بودم، بعد از آن‌كه به هوش آمدم، ديدم چيزي در ياد ندارم، اصلا همه چيز را فراموش كردم. متوسل به حضرت اميرالمؤمنين‌عليه السلام شدم، آن حضرت به من فرمودند: چرا ناراحتي؟ انگشت مبارك خود را در عسل فرو بردند و آن را در دهان من گذاشتند، از خواب بيدار شدم ديدم هرچه را از آغاز تحصيل خوانده‌ام تا به آخر، همه را حفظ هستم.